door Giorgio Agamben
vertaling van L’arbitrio e la necessità
(12 februari 2021)
De vraag of regeringen de pandemie bewust gebruiken om een uitzonderingstoestand af te kondigen die hun macht grenzeloos vergroot, of dat ze geen andere keus hebben dan de noodtoestand, is misplaatst. Wat er vandaag de dag gebeurt, zoals bij elke beslissende historische crisis, is dat deze twee opties allebei waar zijn: het gebruik van de uitzonderingstoestand als strategie én de onmogelijkheid om anders te regeren vallen samen. Hoewel de soeverein op een absoluut willekeurige manier handelt, is hij tegelijkertijd genoodzaakt onophoudelijk te beslissen over de uitzonderingstoestand die uiteindelijk zijn eigen status bepaalt. Het tijdperk waarin we leven plaatst derhalve de onrechtmatigheid van de wereldmachten vol in het licht: aangezien zij niet meer in staat zijn zich binnen een bestaande symbolische rechtsorde te manifesteren, zijn ze genoodzaakt de wet en de grondwettelijke beginselen die die rechtsorde funderen, op te schorten. De uitzonderingstoestand wordt in die zin de normale toestand en wie regeert kan op geen enkele andere manier regeren. Het is misschien mogelijk dat de uitzonderingstoestand formeel wordt opgeheven: maar een regering van nationale redding zoals die nu tot stand komt [1], waarin alle oppositie staakt, is de volmaakte voortzetting van de uitzonderingstoestand. Onze diagnose, dat het tijdperk van de burgerlijke democratieën definitief ten einde komt, wordt in ieder geval bevestigd. We zullen zien hoe lang het nog duurt, voordat de opschorting van de politiek en de noodtoestand als bestuursmodel, zich op iets anders gaan baseren dan medische terreur.
12 februari 2021
Giorgio Agamben
- Agamben doelt hier op de regering onder leiding van Mario Draghi, die op 13 februari 2021 in Italë werd geïnstalleerd. Het betreft een soort nationaal kabinet waarin sleutelposities door technocraten worden bezet en politieke leiders geen zitting hebben. ↵
One thought on “Willekeur en noodzaak”