door Giorgio Agamben
vertaling van Tessera verde
(19 juli 2021)
In een vorige tekst hebben wij gewezen op de onrechtmatige discriminatie van een klasse burgers, die van het normale sociale leven is uitgesloten, als gevolg van de invoering van de zogenaamde groene pas. Deze discriminatie is een inherent en ingecalculeerd gevolg, maar niet het hoofddoel van de invoering van de groene pas, welke niet zozeer gericht is op de uitgesloten groep burgers, alswel op dat deel van de bevolking dat ermee is uitgerust. Het uiteindelijke doel dat de regeringen nastreven is dan ook een nauwgezette en onvoorwaardelijke controle met betrekking tot de verplaatsing van burgers, vergelijkbaar met het binnenlandse paspoort dat iedereen bij zich moest dragen ten tijde van het Sovjet-regime om zich van de ene stad naar de andere te kunnen verplaatsen. In dit geval is de controle echter nog absoluter, omdat zij betrekking heeft op werkelijk iedere verplaatsing van de burger, die steeds zijn groene pas zal moeten tonen, ook als hij naar de bioscoop gaat, een concert bijwoont of in een restaurant plaatsneemt. Paradoxaal genoeg zal de niet-geregistreerde burger vrijer zijn dan degene met een groene pas, en het zou juist de massa van pas-dragende burgers moeten zijn die protesteert en in opstand komt, aangezien zij voortaan zal worden geteld, gevolgd en gecontroleerd in een mate die zelfs in de meest totalitaire regimes ongekend is. Het is veelbetekenend dat China heeft aangekondigd zijn volg- en toezichtsystemen ook na afloop van de pandemie te handhaven. Zoals duidelijk moge zijn draait het bij de groene pas niet om de gezondheid, maar om het controleren van de bevolking, en vroeg of laat zullen zelfs de mensen mét een pas dit in gaan zien, maar dat alles tegen een hoge prijs.
19 juli 2021
Giorgio Agamben